ഇവിടെ

ഇഹത്തിലെ ഇരിപ്പിടത്തിന്റെയും
പരത്തിലെ പാർപ്പിടത്തിന്റെയും
ഇഴപ്പൊട്ടിച്ചു കെട്ടിയ പന്തലിൽ
പൂവും നെയ്യും നേദിച്ച്
ആറ്റത്തിന്റെ അദ്വൈതം
കാവിയുടുത്ത് കച്ചവടം
പഠിക്കുന്നു....

കല്യാണം

കല്യാണം എന്നൊരു
മരമുണ്ട്
വേരില്ലാതെ നിൽക്കുകയും
പൂവില്ലാതെ കാഴ്ക്കുകയും
ചെയ്യുന്നൊരു മരം!!!

ഞാൻ

എന്റെ ഭ്രാന്തിന്റെ
വെട്ടത്തിൽ
ഞാനൊരു വട്ടം
വരച്ചു
ആ വട്ടത്തിൽ
ഞാൻ
എന്നെ നിറച്ചു

മുത്തച്ഛി

മുത്തച്ഛി പ്പോയി
വീട്ടിന്റെ കൂട്ടും പ്പോയി
വാതിലിൻ താഴും തേടി
ഒരു കാലം കീശയിൽ
വെറ്റിലച്ചുരുളായി

ഉണർത്തുനേരം കെട്ടു പോയി
സ്നേഹത്തിൻ കിന്നാരം മാഞ്ഞുപ്പോയി
മുറുക്കിന്റെ മണങ്കെട്ടു
വെറ്റിലപ്പെട്ടി ചത്തുപ്പോയി

നിലവിളക്കിൻ തിരി മുങ്ങിപ്പോയി
വെട്ടത്തിൻ പുതപ്പു കളഞ്ഞുപ്പോയി
രാമനും സീതയും വഴി മറന്നു
കുരുന്നുകൾ ടി.വിക്കു മുന്നിലായി

ബന്ധവും സ്വന്തവും
ചാവിന്റെ തിരക്കു നെയ്തു
റാന്തലും റീത്തും മാത്രമായി
സ്നേഹത്തിൻ വിരുന്നുകാലം
ഞങ്ങൾക്കിപ്പോൾ വിസ്മയമായി

മറവി

മാഞ്ഞു പോയതും
മരവിച്ചു പോയതും
മറവിയെന്നു കൂട്ടി
മാച്ചു കളഞ്ഞതും
മറച്ചു വെച്ചതും
മറവിയെന്നു വിളിച്ചു
മറവിയുടെ പിറവി
മറക്കാത്ത മന്ത്രമാണ്
മറവിയുടെ കൂട്ട്
മരിക്കാത്ത പൊരുളാണ്

ജീവിതപാഠം 2

മാർച്ച് പടിയിറങ്ങുന്നു....
ഒരു പരീക്ഷാ കാലം കൂടി ക്ലാസ്സ് വിട്ടിറങ്ങുന്നു....
ഇന്നി....
വെക്കേഷൻ....
ക്ലാസ്സില്ല.... കടുംപിടുത്തമില്ല.... പിരിമുറുക്കമില്ല...
എന്നും മനസ്സിന്റെ ഒരു കോണിൽ ഈ സ്വപ്നം വന്നെത്തി നോക്കാറുണ്ടായിരുന്നു. ആ കാലം ഇതാ പൂക്കാൻ പോകുന്നു.....
എല്ലാ കൂട്ടുകാർക്കും നല്ലൊരു അവധിക്കാലം ആശംസിക്കുന്നു....

എങ്കിലും ഒരു ചോദ്യം അവശേഷിക്കുന്നു. എന്താ ഈ അവധിക്കാല സമയത്തു ചെയ്ക? ആവോളം ടി.വി കാണുക,യാത്ര പോവുക, കൂട്ടുകാരുമൊത്ത് കറങ്ങുക, അതോ അവധിക്കാല പഠന ക്ലാസിനു പോകുന്നോ?

സമയം അമൂല്യ നിധിയാണ്. അതിന് നമ്മുടെ ജീവിതത്തിന്റെ വിലയും ഗന്ധവുമുണ്ട്. സമയമില്ലന്നു കരുതി നമ്മൾ മാറ്റിവെച്ചിരുന്ന കാര്യങ്ങൾക്കു വേണ്ടി ഈ സമയം ഉപയോഗിച്ചു കൂടെ?
പത്രം വായിക്കുക, പുസ്തകം വായിക്കുക, വീട്ടിൽ അമ്മയെ സഹായിക്കുക, അപ്പുപ്പന്നും അമ്മൂമ്മയും ഉണ്ടെങ്കിൽ അവരൊടൊപ്പം സമയം ചെലവിടുക,

ജീവിതം ഒരു നല്ല പാട്ടായി തീരട്ടെ .... പാടുന്നതിൽ നമുക്ക് ആനന്ദം.... അതു കേൾക്കുന്നതിൽ മറ്റുള്ളവർക്കാനന്ദം....

ജീവിത പാഠം 1

അനുഭവങ്ങൾ കുറിക്കുന്ന പാഠങ്ങൾ അനവധിയാണ്. ചിലത് നല്ലത് ചിലത് മോഷമായവ, ഏതായാലും അവ കുറിക്കുന്ന പാഠം ജീവിത യാത്രയുടെ സമ്പത്ത് തന്നെയാണ്.

കഴിഞ്ഞ ദിവസം ഞാൻ ഓഫീസിൽ ഇരിക്കുമ്പോൾ ഒരാൾ അയാളുടെ മകളുമായി കടന്നു വന്നു. പ്രിൻസിപ്പാളി നോട് സർട്ടിഫിക്കറ്റിന് അപേക്ഷ നൽകുന്നതിനെപ്പറ്റി സംസാരിച്ചു. ഇയാൾ കടന്നു വരുമ്പോൾ ആദ്യം കണ്ടത് എന്നെയാണ്. ഞാൻ ചിരിച്ചു. അയാൾ ചിരിച്ചില്ല. എന്നെ അറിയും എന്ന ഭാവമേയില്ല. എന്താണ് സംഭവിക്കുന്നത് എന്ന് ഞാൻ ചിന്തിച്ചു. അയാൾ എന്റെ ബന്ധുവാണ്. അയാളുടെ വീട്ടിൽ ഞാൻ കുടുംബസമേതം പ്പോയിട്ടുണ്ട്. നിരവധി അവസരങ്ങളിൽ കാണുകയും സംസാരിക്കുകയും ചെയ്തു. എന്നിട്ട് ഇപ്പോൾ അയാൾക്ക് എന്നെ അറിയാം എന്ന ഭാവമേയില്ല.

മനസ്സിലെ ബന്ധങ്ങളുടെ നിർവ്വചനത്തിന് ഭ്രാന്ത് പിടിച്ചു. സാമൂഹികബോധം ദാഹിച്ചു വലഞ്ഞു. ചെറുതെന്നും വലിതെന്നുമുള്ള ചിന്ത വിഷമാണ്. അയാളുടെ പെരുമാറ്റം എന്തുകൊണ് അങ്ങനെയായി??? ഒരു ചിരിക്കോ പരിചയത്തിനോ അയാൾക്ക് ഒരു തടസ്സവും ഉണ്ടാക്കില്ല. ഇന്നി വലുത്തെന്ന ചിന്തയാണെങ്കിൽ അയാളുടെ പെരുമാറ്റത്തിൽ നിന്ന് അയാക്ക് നിർവൃതിയുടെ അവാച്യമായ അനുഭൂതി കിട്ടി കാണും.

എങ്കിലും മനസ്സിന്റെ ഒരു കോണിൽ ആ അനുഭവത്തിന്റെ കാളിമ പടരുന്നു. ചിന്തയിൽ ഒരു നേരിയ നീറ്റലോടെ ഞാനാ പാഠം മനസ്സിലാക്കുന്നു.....
ഓരോന്നിനും അതിന്റെ ഗതിയുണ്ട്. എപ്പോയും അത് നമ്മുടെ ചിന്തക്കൊത്താക്കണം എന്നില്ല.

അന്നദാനം

ഇന്ന് അമ്പലത്തിൽ അന്നദാനമുണ്ട്‌... അതുകൊണ്ട് വീട്ടിൽ ഒന്നും പാകം ചെയ്തില്ല. എല്ലാം തമ്പുരാന്റെ കൃപ... അടുക്കള ഇന്നത്തേക്ക് പൂട്ടിയ സന്തോഷത്തിലാണ് രമണി. അമ്പലത്തിൽ വർഷം മുഴുവൻ അന്നദാനം വേണം എന്ന അഭിപ്രായകരിയാണ്.... സാരമില്ല ഈ ഉത്സവ കാലം തന്നെ വലിയ ഒരു ആശ്വാസമാണ്....

ഒരു നിമിഷം..... എനിക്കൊരു സംശയം ഇത് അന്നദാനമല്ലേ പൊതു സദ്യയല്ലല്ലോ..... ആ എന്തുമാകട്ടെ സദ്യക്കുപ്പോയ രമണി രണ്ടു മണിയായി വീട്ടിലെത്തിയപ്പോൾ
ആകെ വിഷമത്തിലാണ്
എന്തു പറ്റി
എന്തു പറ്റാൻ ഒന്നും കിട്ടിയില്ല.... ജനസാഗരമല്ലേ ..... ക്യൂ നിന്നു തളർന്നു
ഈ ചൂടത്ത് ഇന്നി എത്ര നേരം നിൽക്കേണ്ടി വരുമോ എന്തോ
ഏതായാലും അവിടെ വരെ പോകാനും അമ്പലത്തിൽ തൊഴാന്നും പറ്റിയല്ലോ..... അതു തന്നെ ഭാഗ്യം

അതിന് ആര് അമ്പലത്തിൽ കേറി ഞങ്ങൾ ചെന്നപ്പോൾ തന്നെ ക്യൂവിന് അഞ്ച കിലോമീറ്റർ നീളമുണ്ടായിരുന്ന... അതു കൊണ്ട് നേരെ ക്യൂവിൽ പോയിനിന്നു

ദൈവവും പോയി അന്നവും പോയി

അതാ ഭർത്താവ് ഭക്ഷണ പ്പോതിയുമായി വരുന്നത് കവറിന്റെ കിലുക്കം കേട്ട് രമണി ഔഹിച്ചു.....

ദൈവമേ രക്ഷപ്പെട്ടു.....

യുദ്ധം

യുദ്ധം തുടങ്ങി
പത്രം കരഞ്ഞു
പുത്രൻ ചോദിച്ചു
നാളെ അവധിയാണോ?
നാളെയോ????...
അച്ഛൻ കുഴങ്ങി !!!

A Soul at Fire

With the tears I fought
In the battlefield of time
With the pain I roured
In the brave land of life
What to gain is in the brain
Still the dreams laugh loud
Neither with the plundering death
Nor with the painful destiny
The mighty ship of success will
Defeat the wind to find its way.
So shall I roar
When the pain strikes hard
So shall I hear
When the rain sings for me
So shall I wait
When my thoughts taste sweat
So shall I pray
When I suffers the pain
So shall I smile
When my soul dreams high…
So my battlefield… I loves
The platform where history hides
To be witness of
“ a soul at fire…”

Published in Indian Rumination

സ്വാതന്ത്ര്യം

ശത്രുവെന്നും മിത്രമെന്നും
അതിരു കാട്ടും
സ്വാതന്ത്യം നേടി
നായാടി നരച്ചും
വായാടി മദിച്ചും
പൊക്രാനിലൊരു
പർണ്ണശാല കെട്ടി 

രാമരാജ്യം

രാമാ നിനക്കു രാജ്യം വേണ്ടേ
എനിക്കു രാമായണം മതി
യുഗങ്ങളോളം നീ തേർ തെളിക്കൂ
എനിക്കു നിന്റെ ശില്പം മതി

ചെറു കവിതകൾ

പ്രണയം

ഇണക്കമായ്
പ്രണയമായ്
പിണങ്ങാൻ ഇടമായ്....

സൗഹൃദം

പിരിയുന്ന സൗഹൃദങ്ങളെല്ലാം
വിരിയുന്നു ഹൃദയത്തിലെപ്പോയും
ഇന്നലെ പൂത്ത വഴിവിളക്കുകളിൽ
നാളെയുടെ കനി വിളയുന്നു

ഇലയും പൂവും

കാറ്റത്ത് ഇല പറക്കുന്നു
ഞെട്ടറ്റ പൂക്കൾ
കൈകോർക്കുന്നു
എങ്ങോട്ടാണ്
കൂട്ടരേ...
പാതയറിയാത്ത
നേരങ്ങളിൽ
വെള്ളി പൊട്ടുന്ന
മലകളിൽ
മാൻ തുള്ളി വരുന്ന
മേടകളിൽ
മയിലാടുന്ന
താഴ് വരകളിൽ
മേഘം പതഞ്ഞ
ചക്രവാളങ്ങളിൽ
എവിടെക്കാണ്
എവിടെക്കാണ്
കൂട്ടരേ...
അലഞ്ഞും
പറന്നും
ചിരിച്ചും
പുണർന്നും
കൈകോർത്തും
തുള്ളിച്ചാടിയും
എങ്ങോട്ടാണ്
കൂട്ടരേ....

ഹർത്താൽ

വിധവയാകുന്നു ഹർത്താൽ
കൊടി കത്തി വഴി മൂടുന്നു

ഭീതിയായും നീതിയായും മുഷ്ടിചുരുട്ടി
പകൽ വിഴുങ്ങും രീതിയായും
വിധിയുടെ തേർത്തടം പിടിച്ചുവാങ്ങിയും
അഴിഞ്ഞാട്ടത്തിൻ മിന്നലാകാൻ
ഹർത്താലിന്നി പടച്ചട്ട നേടണം

നിരത്തുകളിൻ ആരവം വിഴുങ്ങി
വാർത്തകളിൽ ഭാവം തിങ്ങി
ജനമനസ്സുകളിൽ ഭീതി വിങ്ങി
വീട്ടിലെ ചാരു കസേരയിൽ
ഒരു പകൽ പമ്മി....

കൊടിയും മുദ്രാവാക്യവും മുഴങ്ങി
വഴി നീളെ അനീതി അലറി
നഷ്ടത്തിൻ നോവിൻ നീറ്റൽ
ശുന്യത പടരും നാളെകൾ കാട്ടി

യാത്രികർ, രോഗികൾ, ജോലിക്കാർ
യന്ത്രങ്ങളുപേക്ഷിച്ച വഴികളിൽ
മാന്ത്രികതയോർത്തഭയത്തിനായ്...
ഇന്നലെപ്പെറ്റ ഹർത്താലിനെയോർത്ത്
നോക്കുകുത്തിയാകുന്നു പാവങ്ങൾ

ഹർത്താലിൻ ജന്മം പോക്കറ്റിലിട്ടു
ചെറുത്തുനിൽപ്പിൻ മന്ത്രം നാവിലിട്ടു
നിരത്തിൽ നീതി പോർവിളിച്ചു
മറ്റൊരനീതിയെ വേൾക്കുന്ന
മറുമരുന്നിനെന്തു കാര്യം???

പിന്നെയും ചിരിക്കുന്ന ഓളങ്ങൾ

(അക്ഷരദളത്തിൽ  പ്രസിദ്ധീകരിച്ച കഥ) 

അയ്യപ്പൻ

കാട്ടിലെ അയ്യപ്പനെ കൂട്ടിലിട്ടു
നാട്ടിലെ അയ്യപ്പനെ കുരുതിക്കിട്ടു
കാട്ടിലേക്കു പൂക്കൾ കൊടുത്തു വിട്ടു
നാട്ടിലൂടെ ചോരപ്പുഴ ഒഴുക്കി വിട്ടു

നാടു കത്തുന്നു

നാടു കത്തുന്നു
കാടു പടരുന്നു
മാടു പായുന്നു

കൊടികളിൽ നിറങ്ങളിൽ
ആചാരങ്ങളിൽ ബന്ധങ്ങളിൽ
വെടിമരുന്നു നിറക്കുന്നു
നാവിലെ ജപമായ്
നോവിലെ ഇരുളായ്
നഷ്ടത്തിൻ കലിയായ്
നാടു കത്തിക്കുന്നു
കാട്ടുനീതി കൊണ്ടായാലും
ഈ കൊടി പാറും
മാടിന്റെ കൈയ്യിലായെങ്കിലും

കല്ലിലുമുള്ളിലും കത്തുന്ന
പൊരുള്ളിന്റെ പ്രകാശം
മൊന്നെന്നരുളുന്ന പുണ്യഗേഹം
ഞാനോ നീയോ പേരിട്ട ചൈതന്യം
രണ്ടാക്കി മാറ്റുന്ന മാലിന്യം
ചാരാചരശില്പിക്കു നോവില്ലേ?

നെയ്യിലും പൂവിലും മൂടി
മണിയും വായ്താരിയും മുഴക്കി
പട്ടിലും പൂണൂലിലും
ആചാരമൊരുങ്ങി
ദേവനു താഴു ചാർത്തുന്നു
സ്ത്രീയെന്ന ഭേദം
വിലക്കിന്റെ പുതിയ വേദം
ഉരുക്കഴിച്ചു ചിട്ടകൾ
നാടു കത്തിക്കുന്നു
മനസ്സിൽ കാടുപടർത്തുന്നു
മാടുപ്പോലെ അലറുന്നു

ഇന്നിയുമീകൊടിക്കുറയെന്തിന്
മനുഷ്യചാരമൊരുക്കുന്ന വേദമെന്തിന്
ചാരത്തിൽ നിന്നാടും കൊടികളെന്തിന്
ചാവിന്റെ പട്ടുമായി
നാടു നോവിൽ നനഞ്ഞലയുമ്പാൾ
കാടും വേണ്ട മാടും വേണ്ട
വീട്ടിലൊരു തിരി കൊളുത്തണം
നന്മയുടെ വേദം വായിക്കണം

ചാവേറ്

മരണം കൊണ്ടെന്റെ
മണത്തിൻ
കുപ്പി പൊട്ടിച്ചു
രക്തം കൊണ്ടെന്റെ
ജന്മത്തിൻ
ചായം പൊട്ടിച്ചു

ഞാനെന്ന മണൽപ്പൂവിൽ
തിര വന്നുപ്പോയപ്പോലെ
ഞാനെന്ന മരച്ചോലയിൽ
മഴുവന്നിടം കുറിച്ചപ്പോലെ
അസ്തമയമൊരൂയമെറിയുന്നു
പകൽ പിണങ്ങുന്ന നേരത്ത്
ചാവ് ചങ്കിൽ കരുത്താകുന്നു
ഞാൻ ചാവേറാകുന്നു

എന്നിലൊരു കാലമുദിക്കുന്നു
എന്നിലൊരു കാളിമ തെളിയുന്നു
എന്നിലെ നോവിൻ വേരുകൾ
എന്നിലൊരു പൂ ബാക്കിവെക്കുന്നു

ഞാനൊരു വിരാമമല്ല
ഞാനൊരു വിരോദമല്ല
ഞാനെത്തേണ്ടതാമിടമിന്നു
ചുങ്കം ചാർത്തി ചാവ്
ചാവേറാകുന്നു ഞാൻ

ഞാനില്ലിന്നി.....
ഓർമ്മഫലകത്തിലെ പേരായ്
ചിരി പടർന്ന നേരമായ്
തപിച്ചലഞ്ഞ നോവായ്
കലഹിച്ചലറിയ കലിയായ്
ഞാനില്ലിന്നി....
ചാവു ഒരു പിടി മണ്ണിട്ടു
ചാറി നിന്ന മഴ പൂവിട്ടു
പേരില്ലാതൊരക്കമിട്ടു
മറ്റൊരു ചാവേറെന്നു മുദ്രയിട്ടു
(KSTA തിരുവനന്തപുരം ജില്ലാ അദ്ധ്യാപക കലോത്സവത്തിന് രണ്ടാം സമ്മാനം ലഭിച്ച കവിത)

ഉയരങ്ങളിലേയ്ക്ക്...

എത്ര നേരമീ തണലോത്തണയുന്നു
എത്ര പറക്കാനാശിച്ചീ നിഴൽ നീളുമ്പോൾ
ഉയരങ്ങളെത്ര ചിമ്മിനക്ഷത്രങ്ങളായ്
ചിറകുയരാത്ത നാളുകൾ തപിക്കലായ്

ഉരിക്കലീ വിങ്ങലിൻ വക്കത്ത്
നീ ഉയരങ്ങളിലെ തുഞ്ചത്ത്
വെറുതെ കിന്നരിച്ച സ്വപ്നങ്ങൾ
വെറുക്കാൻ ബാക്കിയായ നേരങ്ങൾ

എന്റെ സ്വപ്നത്തിനൊപ്പം നടന്നവർ
എന്നിൽ വെളിച്ചമായ് പടർന്നവർ
തണിലിന്റെ നിറമായ് തെളിഞ്ഞവർ
താനേ മറയുന്ന നാളുകളായ്

ഒരിക്കലുടഞ്ഞ ഓളങ്ങളായ്
ഒരിക്കന്നുരഞ്ഞ തിരകളായ്
ഒരിക്കൽ വീശുന്ന മാരുതിയായ്
നാഴിക പായുന്നു കാലമായ്

ഉയരങ്ങളിലെ ചിലർ നീട്ടിയ നാളങ്ങൾ
ബാക്കിയാകുന്ന കാഴ്ച്ചകൾ
ഇന്നിയുമെത്ര നേരമെന്നറിയില്ല
എത്ര പറക്കുന്നമെന്നു തിരിയില്ല

(അദ്ധാപക കലോത്സവത്തിൽ ഒന്നാം സമ്മാനം നേടിയ കവിത)